Kościół rozkładają letni katolicy.
„Kościół ostoi się wobec ataków z zewnątrz, bo prześladowania zawsze Kościół umacniają” – mówił 30 grudnia abp Wiktor Skworc podczas konsekracji kościoła pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Krynicy-Zdroju. Zdaniem metropolity katowickiego Kościół rozkładają „słabości letnich katolików; brak świadectwa duchownych i świeckich, że jeden jest Pan i nie ma innego”.
W homilii abp Skworc podkreślił również, że świątynia jest prawdziwym sercem parafii. „Towarzyszy ona człowiekowi w jego drodze, przypomina mu, jaki jest kierunek doczesnego życia, a bicie dzwonów z wieży parafialnego kościoła to swoisty zegar życia odmierzający doczesność i jednocześnie wskazujący na wieczność. Poprzez kościół – miejsce, w którym Bóg jest zawsze gotowy spotkać się z człowiekiem – zbawienie przybliża się do każdego z nas” – mówił kaznodzieja.
Metropolita katowicki przypomniał, że zawsze powinniśmy odnosić się z miłością i szacunkiem do Kościoła, który sami tworzymy. „Raniąc go i niszcząc zadajemy cios samym sobie. Święty Kościół Jezusa Chrystusa jest równocześnie święty i mocny osobistą świętością każdego z jego członków, ale jest również słaby i grzeszny złem popełnianym przez synów i córki Kościoła. Jednak tylko we wspólnocie Kościoła możliwe jest oczyszczenie z popełnionych grzechów i umocnienie na drodze czynienia dobra” – dodał abp Skworc.
Parafia MB Nieustającej Pomocy w Krynicy-Zdroju należy do diecezji tarnowskiej, której do niedawna ordynariuszem był abp Skworc. Wspólnota w tym roku obchodzi 60-lecie istnienia, jednak do 2009 r. wierni modlili się w cerkwi greckokatolickiej. Ks. Eugeniusz Szymczak, proboszcz parafii, wyraził wdzięczność grekokatolikom za udostępnianie swojego kościoła katolikom łacińskim. Plac pod budowę nowej świątyni poświęcono w 2002 r., prace trwały do 2009 r.
Metropolita katowicki wyraził radość, że kościół powstał przy zbiegu ulic i turystycznych szlaków w kierunku Jaworzyny. Zachęcał wiernych z Krynicy – Zdroju, by prowadzili do kościoła dzieci i młodzież a kapłanów prosił, by świątynia zawsze stała otworem.