Insygnia biskupie używane w liturgii.
W czasie sprawowania liturgii Mszy św. biskup używa takich samych szat liturgicznych jak prezbiter, czyli alby, stuły oraz ornatu. W uroczystych celebracjach zgodnie z tradycją dla ukazania tego, że biskup jest sługą, pod ornat powinien nałożyć dalmatykę - szatę liturgiczną diakona.
Biskup używa także odznak pontyfikalnych, którymi są: pierścień, pastorał, mitra, krzyż noszony na piersiach (pektorał). Są one przekazywane biskupowi w czasie święceń biskupich.
Pierścień powinien być zawsze noszony przez biskupa, gdyż jest oznaką wierności i wiary oraz oblubieńczej więzi z Kościołem (por. Ef 5,22-32). Pierścień na ręku biskupa jest konsekwencją przyjętych zobowiązań „zachowania czystego i nienaruszalnego skarbu wiary, który zgodnie z tradycją od czasów apostolskich zawsze i wszędzie jest strzeżony w Kościele"
Pastorał jest znakiem pełnienia przez biskupa zadania pasterza, czyli tego, który będąc przewodnikiem odpowiedzialnym za lud Boży, prowadzi go i wskazuje drogę (por. Ps 23,4). Biskup używa pastorału, gdy idzie w procesji, gdy słucha czytania Ewangelii, wygłasza homilię, przyjmuje śluby lub przyrzeczenia, wypowiada wyznanie wiary; podczas błogosławieństwa osób.
Podczas celebracji liturgicznych biskup zakłada także mitrę. To nakrycie głowy ma mu przypominać o ciągłym dążeniu do świętości. Symbolika mitry odwołuje się do tekstów biblijnych mówiących: iż mitra jest rodzajem turbanu z napisem: «Poświęcony dla fahwe» (Wj 28,36) oraz kiedy zaś objawi się Najwyższy Pasterz otrzymacie niewiędnący wieniec chwały (1P 5,4). Biskup używa mitry: kiedy siedzi, wygłasza homilię; gdy wypowiada słowa powitania, przemówienia i zachęty, gdy uroczyście błogosławi lud, gdy wykonuje gesty sakramentalne, a także gdy idzie w procesji.
Piuska to niewielkie, okrągłe nakrycie głowy w kolorze fioletowym. Jest znakiem godności kościelnej. Biskup nosi ją zarówno w czasie liturgii, jak i poza nią.
Krzyż (pektorał) noszony na piersiach nakłada biskup na ornat. Krzyż noszony przez arcybiskupa ma przypominać mu o konieczności kroczenia za Chrystusem, głoszenia i bycia świadkiem Ukrzyżowanego, ale także ma umacniać i zapowiadać, że droga cierpienia i krzyża prowadzi do chwały.